Norwegia stoi na rozdrożu, jeśli chodzi o jej podejście do unijnych przepisów dotyczących lasów i klimatu, przede wszystkim tzw. rozporządzenia LULUCF. LULUCF, czyli Land Use, Land Use Change and Forestry, jest kluczowym elementem unijnej strategii redukcji emisji gazów cieplarnianych poprzez promowanie zwiększonej absorpcji netto dwutlenku węgla w sektorach leśnictwa i rolnictwa do 2030 roku. Podczas gdy niektórzy członkowie norweskiego rządu uważają, że stanowi to znaczącą szansę na wzmocnienie norweskiej polityki leśnej i klimatycznej, inni sprzeciwiają się temu, obawiając się, że takie powiązanie może zmniejszyć kontrolę Norwegii nad własnymi zasobami leśnymi.
Norweski minister spraw zagranicznych Espen Barth Eide wskazał, że być może nadszedł czas na negocjacje z UE w sprawie potencjalnego stowarzyszenia Norwegii z rozporządzeniem LULUCF. Tłem jest UE w trakcie intensywnej ofensywy klimatycznej, w której lasy odgrywają kluczową rolę w walce ze zmianami klimatu. Jednocześnie w norweskiej polityce toczy się wewnętrzna walka, w której rząd jest kierowany przez partie o różnych poglądach na tę kwestię. Poprzedni rząd większościowy składał się z członków partii, którzy nie zgadzali się w tej kwestii i dlatego nie byli w stanie podjąć wspólnej decyzji.
Autorka kroniki Anne G. Delphin z NORSKOG opowiedziała się za odrzuceniem przez Norwegię rozporządzenia LULUCF. Podkreśla potrzebę zachowania przez Norwegię niezależnej polityki leśnej i klimatycznej, aby zapewnić, że przemysł leśny może odgrywać kluczową rolę w zielonej transformacji na własnych warunkach. Delphin uważa, że powiązanie z krótkoterminowymi przepisami UE może sprawić, że sektor leśny będzie bardziej podatny na częste zmiany polityki, a utrzymanie lokalnej kontroli jest silniejsze.
Partia Centrum, która zajmuje kluczową pozycję w obecnym rządzie, była decydującym czynnikiem, dla którego proces przystąpienia Norwegii do LULUCF był niezdecydowany. Są oni wyraźnie sceptyczni co do tego, że taka przynależność mogłaby osłabić branżę, którą uważają za kluczową zarówno dla lokalnej gospodarki, jak i tożsamości narodowej. W przeciwieństwie do unijnego Pakietu Czystej Energii, LULUCF nie jest objęty Porozumieniem EOG, a zatem do Norwegii należy wybór, czy chce dołączyć do rozporządzenia, czy też stanąć na własnych nogach. Dało to również Partii Centrum nieco swobodniejsze pole manewru politycznego do promowania swojego stanowiska.
Oprócz taktyki politycznej, debata w dużej mierze dotyczy również tego, czy norweski przemysł leśny może osiągnąć zieloną zmianę bez przeszkód ze strony zagranicznych wytycznych. Obawy zgłaszane są zarówno przez przemysł, jak i grupy ochrony środowiska, które obawiają się, że harmonizacja z polityką UE może utrudnić elastyczność potrzebną do skutecznego zarządzania lasami.
Niezależnie od tego, co wybierze Norwegia, wynik wyborów będzie miał duży wpływ zarówno na krajowe cele klimatyczne, jak i przyszłą gospodarkę leśną. Nadchodzące wybory będą papierkiem lakmusowym dla norweskich ambicji klimatycznych, w których będą musieli zrównoważyć potrzebę współpracy międzynarodowej z pragnieniem kontroli krajowej.
