Rozwój francuskich lasów jest dobrą wiadomością i trwa od ponad wieku, ilustrując niezwykłą odporność na presje antropogeniczne. Jednak wzrost ten jest obecnie wystawiany na próbę przez globalne ocieplenie, powtarzające się susze i pojawienie się nowych pasożytów, które sprawiają, że te złożone ekosystemy są bardzo wrażliwe. Pomimo ciągłego wzrostu, wyzwanie utrzymania witalności i różnorodności biologicznej francuskich lasów okazuje się kolosalne.
Podczas gdy lasy wydają się kwitnąć na powierzchni, pojawiają się konflikty związane z ich użytkowaniem, krystalizując rozbieżne wizje gospodarki leśnej. Konflikty te są zaostrzane przez różnice zdań między różnymi zainteresowanymi stronami, w szczególności przemysłem leśnym, władzami publicznymi, stowarzyszeniami ekologicznymi i obywatelami. Każda grupa przedstawia inne priorytety dla leśnictwa i zarządzania sektorem leśno-drzewnym, co nieuchronnie podsyca napięcia. Ostatnie spory pojawiły się w kwestii leśnictwa i zarządzania sektorem leśno-drzewnym.
W ostatnim czasie pojawiły się nieporozumienia dotyczące bilansu dotacji publicznych przeznaczonych na odnowę lasów. Zmniejszenie pomocy na energię drzewną jest również delikatną kwestią, która wywołuje ożywioną debatę. Podobnie, niektóre inicjatywy parlamentarne dotyczące regulacji zrębów zupełnych spotkały się z bardzo podzielonymi opiniami. Kwestie te ujawniają poważne rozbieżności między różnymi podmiotami zaangażowanymi w zarządzanie tą cenną przestrzenią naturalną. Zdrowie francuskich lasów, pomimo ich kluczowej roli w przyrodzie, jest przedmiotem wielkiego niepokoju.
Zdrowie francuskich lasów, niezbędnych jako pochłaniacze dwutlenku węgla, pogarsza się. W rzeczywistości zdolność tych lasów do wychwytywania dwutlenku węgla zmniejszyła się o połowę w ciągu dziesięciu lat. Zmiany klimatyczne pogarszają tę sytuację, czyniąc ekosystemy leśne jeszcze bardziej wrażliwymi. Obecne metody zarządzania, choć szeroko stosowane, są obecnie kwestionowane przez wiele głosów, które wzywają do dogłębnego przeglądu tradycyjnych praktyk leśnych.
Niedawna polityka publiczna była pod wpływem trzech problematycznych przekonań: postrzeganej potrzeby masowego sadzenia w celu dostosowania lasu do nowych warunków klimatycznych, centralnego znaczenia hodowli lasu jako wyłącznego filaru produkcji leśnej oraz przekonania, że interwencja człowieka jest jedynym możliwym rozwiązaniem obecnych wyzwań środowiskowych. Przekonania te, postrzegane jako niepodważalne postulaty, doprowadziły do polityki, która nie zawsze uwzględnia złożoność ekosystemów leśnych i niezliczone opinie na temat najlepszego sposobu ich ochrony.
Aby sprostać tym wyzwaniom, potrzebny jest nowy paradygmat leśnictwa. Będzie on musiał uwzględniać złożoność ekosystemów leśnych i rozbieżność opinii wśród interesariuszy zaangażowanych w zarządzanie nimi. Kluczowe jest przyjęcie podejścia integracyjnego, łączącego kwestie gospodarcze, ekologiczne i społeczne, w celu stworzenia zharmonizowanych strategii, które przyniosą korzyści całemu społeczeństwu i umożliwią zachowanie bogactwa naturalnego oferowanego przez francuskie lasy.
Taki paradygmat opierałby się na zrównoważonych praktykach, które nie zadowalałyby się traktowaniem lasu jedynie jako zasobu gospodarczego, ale także jako dziedzictwa naturalnego, które należy zachować dla przyszłych pokoleń. Tylko oświecone zarządzanie, w którym zachęca się i ceni dialog między wszystkimi zainteresowanymi stronami, pozwoli nam sprostać wyzwaniu ochrony lasów w obliczu agresji klimatycznej i ludzkiej.
